ZAŁOŻENIA WYCHOWAWCZE opierają się na modelu holistycznego wspierania rozwoju Dziecka. Systematyczna praca z dziećmi i dorosłymi dotycząca emocji oraz komunikacji jest nieodłączną częścią pracy dydaktycznej i wychowawczej w szkole. Wychodzimy z założenia, że każda osoba, która rozumie swoje emocje i potrzeby oraz potrafi je wyrażać czy zaspokajać może w pełni korzystać ze swoich możliwości poznawczych
i intelektualnych. Budowanie autoregulacji i poczucia bezpieczeństwa jest niezbędne dla stworzenia warunków do efektywnej nauki, współpracy
i zabawy.

Podstawowe założenia:

1. Jakie Dziecko chcemy wychować?
2. Język w wychowaniu
3. Samoświadomość i autoregulacja
4. Samodzielność w podejmowaniu działań i szukaniu wsparcia
    

1. JAKIE DZIECKO WYCHOWUJEMY I KSZTAŁCIMY?

OGÓLNIE:

• ma swoje zdanie i potrafi je wyrażać
• świadome swoich uczuć i potrzeb, potrafiące wyrażać emocje w sposób bezpieczny i komunikować swoje potrzeby
• uważne (świadome swojego ciała, potrafiące się skoncentrować
  i wyciszyć)
• cierpliwe w czekaniu na efekty swojego działania
• wierzące w siebie, znające swoje mocne strony
• kreatywne
• odważne (w próbowaniu świata, samodzielnie podejmuje próby, bez lęku przed popełnianiem błędów)
• przynależne do grupy/wspólnoty (służące wspólnocie i korzystające
  z dóbr tej wspólnoty)
   

W ZADANIACH:

• odpowiedzialne za siebie i zadania powierzone/wybrane
• zorganizowane – potrafi zaplanować swoje zadania
• samodzielne
• potrafi rozwiązywać problemy
• potrafi prosić o pomoc
• potrafi współpracować z innymi w zadaniach wspólnych
• radzące sobie z porażkami
   

W RELACJACH:

• asertywne – potrafi dbać o swoje granice i szanować granice innych osób
• tolerancyjne – akceptujące różnorodność
• komunikatywne
• potrafi prosić o pomoc
• otwarte na nowe relacje i kontakt z innymi
• prospołeczne
• empatyczne
• ufa nauczycielkom, które są przewodniczkami i towarzyszami
  w odkryciach
   

2. JĘZYK W WYCHOWANIU

Konstruktywna komunikacja w naszej szkole jest istotnym elementem pracy edukacyjnej
i wychowawczej. Dbamy o język jakim się posługujemy każdego czerpiąc inspirację z Porozumienia bez Przemocy Marshalla Rosenberga i wierząc, że dawanie przykładu i uważne słuchanie jest najlepszą metodą kształtowania nawyków komunikacyjnych między dziećmi.

Nasze doświadczenia pokazują, że wysłuchane i świadome swoich potrzeb dzieci mogą czerpać w pełni z możliwości rozwoju w szkole. Towarzyszymy naszym uczniom i uczennicom w odkrywaniu tego w czym są dobrzy, na czy im zależy i czego potrzebują w danej chwili, by czuć się bezpiecznie
i komfortowo.

W procesie wsparcia dzieci korzystamy ze współpracy z rodzicami wychodząc z założenia, że spójne środowisko dziecka daje mu poczucie bezpieczeństwa i motywacji do stosowania proponowanych narzędzi komunikacyjnych. Poniżej przedstawiamy kilka z naszych założeń,
w ramach współpracy spotykamy się z Rodzicami, by wzajemnie się inspirować i określać aktualne potrzeby.

ZAMIAST ETYKIET I UOGÓLNIEŃ (grzeczny/a, gapa, urwis…) – mówimy do
i o dzieciach podmiotowo, akcentując ich zachowanie w danej chwili
i wspierając ich pozytywne cechy, nad którymi pracują

ZAMIAST ZAPRZECZANIA I UMNIEJSZANIA UCZUĆ – zauważamy co się dzieje z dzieckiem, odzwierciedlamy i towarzyszymy mu w ich nazywaniu, przeżywaniu i wyrażaniu

ZAMIAST PODZIAŁU NA UCZUCIA DOBRE I ZŁE – stosujemy podział uczuć na „przyjemne i nieprzyjemne” (w języku dzieci te są także często określane mianem „trudne”), pozwala nam to na otwarcie dzieci do ekspresji i pokazanie im przyzwolenia na wszystkie uczucia oraz gotowość do wspieranie dzieci w wyrażaniu ich w sposób bezpieczny dla nich i innych osób.

3. SAMOŚWIADOMOŚĆ I AUTOREGULACJA

„Im człowiek młodszy, tym bardziej jest świadomy swoich potrzeb.” Marshall Rosenberg

Obserwujemy uważnie i wspieramy refleksję nad sobą, by dzieci rozpoznawały swoje potrzeby, korzystały z naturalnych kompetencji oraz rozwijały umiejętności radzenia sobie w różnych okolicznościach.
Wgląd we własne emocje i potrzeby są kluczowe dla budowania samoświadomości i daje podstawy do nauki autoregulacji w zakresie wyrażania emocji, odreagowywania napięć oraz szukania adekwatnych rozwiązań sytuacji trudnych. Uważne towarzyszenie dzieciom w tym procesie oraz budowanie poczucia bezpieczeństwa przez dorosłych pozwala każdemu dziecku odkryć osobisty repertuar możliwości radzenia sobie.
Zaspokojone emocjonalnie i osadzone w grupie dzieci są odważne
w podejmowaniu wyzwań na miarę swoich możliwości, wchodząc nierzadko w sferę najbliższego rozwoju przy wsparciu innych (wychowawców i rodziców).

4. SAMODZIELNOŚĆ W PODEJMOWANIU DZIAŁAŃ I SZUKANIU WSPARCIA

Poprzez wgląd w siebie i rozmowy z innymi dzieci szukają rozwiązań adekwatnych do sytuacji, budując naturalne poczucie sprawstwa.

W naszej pracy opartej na pedagogice Celestyna Freineta samodzielność
i wewnątrzsterowność rozwija się naturalnie i swobodnie. Dzieci, którym się zaufa i zaprosi do współpracy z nami
i rówieśnikami są współtwórcami rzeczywistości, jaka je otacza. Dotyczy to zarówno środowiska edukacyjnego, jak i społecznego.

Zasady w grupie są wypracowywane wspólnie w oparciu o doświadczenia bieżące i refleksje na tym co działa, a co potrzebuje zmiany.

Rezygnujemy z kar i nagród, ustalamy zasady i naturalne konsekwencje ich przestrzegania; społeczność szkolna reaguje na bieżące sytuacje i wspólnie szuka rozwiązań, dzieci nie są przedmiotem wychowania, ale podmiotem wzajemnej wymiany i współpracy.

„Skoro mówię o karach, chciałbym też wspomnieć, że nagradzanie jest również pewną formą przymusu. W obu wypadkach wykonujemy swoją władzę nad dziećmi i kontrolujemy je w taki sposób, żeby robiły to, co chcemy. Pod tym względem nagrody i kary to składnik jednego i tego samego sposobu myślenia.” Marshall Rosenberg

Ważnym aspektem naszej pracy z dziećmi jest rozwijanie umiejętności współpracy w grupie oraz kompetencji osobistych. Towarzyszymy dzieciom w doświadczeniu poznawania siebie samego, wspieramy budowanie pozytywnego obrazu siebie w oparciu o zadania, w których odkrywają swoje naturalne kompetencje oraz obszary do rozwoju.

Współpraca z innymi dziećmi jest polem doświadczania sytuacji społecznych w bezpiecznych warunkach, którym towarzyszą uważni dorośli. Umiejętność rozmowy i szukania odpowiedzi na postawione samodzielnie pytania staje się kluczową kompetencją na dalsze etapy życia. Świadomość tego, w czym potrzebuję pomocy innych i szukanie wsparcia
w przewidywalnym otoczeniu budują zaufanie do siebie i świata.

Współdziałanie w grupie może stać się wyzwaniem dla empatii wobec różnorodności potrzeb i strategii ich zaspokajania, dialog oparty na słuchaniu wzajemnym jest narzędziem budowania porozumienia i umiejętności radzenia sobie w sytuacjach społecznych. Wierzymy, że różnorodność jest zasobem każdej grupy, a my możemy z niej czerpać uzupełniając wiedzę o sobie i innych.